Thurn und Taxis Roggen, czyli żyto w butelce. W południowo wschodniej części Niemiec, osiemdziesiąt kilometrów od granicy z Czechami i sto dwadzieścia kilometrów od granicy z Austrią, w miejscowości o nazwie Regensburg znajduje się zamek rodu Thurn und Taxis. Stąd też nazwę wziął, znajdujący się w pobliżu, książęcy browar, w którym specjał w stylu roggenbier z powodzeniem warzy się do dziś. Produkcja, co prawda, na jakiś czas została przeniesiona do Monachium, po wykupieniu browaru przez potentata na niemieckim rynku, jakim jest Paulaner, ale obecnie piwo to ponownie warzy się w Regensburgu. Przyzwyczailiśmy się do tego, że z żyta z powodzeniem można robić napoje alkoholowe, ale nigdy do tej pory nie było to piwo. Na świecie jest stosunkowo niewielu przedstawicieli tego gatunku, więc z tym większą ciekawością przystąpiliśmy do degustacji. Piwo, w ogólnym zarysie, bardzo przypomina ciemne piwa pszeniczne. Mamy tutaj ciemną, herbacianą barwę oraz naturalne dla stylu, obecne zarówno w smaku jak i zapachu, nuty goździkowe, owocowe i bananowe. Piwo w smaku delikatnie odbiega od typowych pszeniczniaków odrobinę większą ilością słodyczy. To, co również odróżnia go od większości piw pszenicznych, z którymi mieliśmy do czynienia, to dość słabe nagazowanie oraz mizerna i mało trwała piana. Bardzo indywidualną cechą jest też specyficzny, zbożowy, odrobinę chlebowy smak, którego nie potrafiliśmy zidentyfikować i założyliśmy, że to właśnie musi być sprawa użytego żyta. Ponieważ w składzie zauważyliśmy obecność słodów: żytniego, jęczmiennego i pszenicznego, jesteśmy bardzo ciekawi, jaki tak na prawdę ilościowy udział w całym procesie ma słód żytni. Mimo, że Thurn und Taxis Roggen daleko było do podium, to załapało się na górną połowę tabeli rankingowej, a jednocześnie było najciekawszą dla nas pozycją spotkania, która w bardzo dużym stopniu wzbogaciła nasze piwne doświadczenia.